Een leven is lang als het welgevuld is. Dat stond op het bidprentje van mijn vader. Dat antwoord gaf hij vaker als mensen hem vroegen of hij het niet oneerlijk vond dat zijn leven zo kort zou zijn. Op 45-jarige leeftijd werd hij ziek, een jaar later was hij dood. Ik was toen 11 jaar. Een leven is lang als het welgevuld is. Daar moest ik maar eens mee beginnen dan en dat resulteerde in een hoop lol, geouwehoer en ongein. Die vrijheid in doen en laten vond ik heerlijk. Ik had geen angst en ik voelde me sterk. Regelmatig ging ik met mijn maakbare wereld over grenzen van anderen heen waarbij ik me niet realiseerde of invoelde dat mijn gecreëerde vrijheid, de vrijheid van de ander juist beperkte. Niet iedereen kon mijn acties altijd waarderen. De humor en het plezier bleven, maar werden meer en meer ingezet om leuk gevonden te worden.
In 2016 kreeg ik acute reumatische klachten en ik wist niet wat me overkwam. Ik was bezig een leuk leven te leiden en dit leuke leven leek ineens door de plee gespoeld te worden. Mijn handen en polsen voelden elke ochtend aan alsof alle botten gekneusd waren en ik kon alleen tree voor tree de trap af met een gevoel alsof ik op mijn botten liep. Op de dood had ik geen grip, dat wist ik inmiddels, maar nu ook al blijkbaar niet meer op mijn leuke leven. Mijn zelfvertrouwen daalde tot een nulpunt. Een leven is lang als het welgevuld is, hoe dan?
Gelukkig kwam ik al snel bij het CIR, dat staat voor Centrum Integrale Revalidatie, waar ik onder begeleiding van fysiotherapeuten en psychologen, na enkele maanden mijn onbevangenheid terugvond. Ik was weer in staat om in mogelijkheden te denken ondanks mijn beperkingen. Daar kwam ik erachter dat ik teveel gericht was op willen presteren en erkenning van anderen en me zo een beetje vastzette. Wat wilde ik dan wel? Meer vrijheid, ontspanning in het werk en authentiek contact met anderen.
Vanuit deze zoektocht nam ik in 2017 de beslissing om als zelfstandig HR consultant te gaan werken en dat heeft meteen heel bevrijdend gewerkt. In korte tijd maakte ik kennis met veel nieuwe mensen en inzichten en zo kwam ook de zelfdeterminatietheorie van Deci en Ryan opnieuw op mijn pad. Dit is een wetenschappelijk bewezen motivatietheorie die zegt dat mensen naast primaire basisbehoeften ook drie psychologische basisbehoeften hebben, namelijk autonomie, competentie en verbinding. Geinig natuurlijk dat je er na een revalidatietraject achter komt dat je typisch menselijke behoeften nastreeft. Maar goed, je kunt uitspreken dat autonomie, competentie en verbinding belangrijk zijn en dat dat voor alle mensen belangrijk is, maar dan moet je er ook naar gaan handelen en dat ben ik gaan doen.
Als HR consultant ben ik in staat om met mijn analytische zelfdeterminatie-bril te kijken naar organisaties en help ik om deze organisaties dusdanig in te richten dat voor alle medewerkers de psychologische basisbehoeften worden geladen. Mijn overtuiging is dat in een krappe arbeidsmarkt de medewerkers de organisaties hierop gaan uitkiezen. Met een goede organisatie-inrichting creëer je ook een betrokken en bevlogen groep mensen die sterk en wendbaar is.
